O książce: 2013 / Siedzisz na schodach w piękną moskiewską jesień, czekając na ważne spotkanie. Mijają cię dwaj młodzi naiwni, zakochani w sobie po uszy. Ma siedemnaście lat. Niewiele więcej dla niego. ona ze zwierzęcą powagą: „Czy jako dziecko lubiłeś żuć żywicę wiśniową?!”. Odpowiedział na pytanie pytaniem, śmiejąc się: „Czy to jest test?” Para mija, a wszelkie spotkania stają się nieważne, bo oczekiwanie jest o wiele ważniejsze. I nie siedzisz na schodach w centrum Moskwy, ale na słupku cumowniczym w porcie w Odessie i nie masz pięćdziesiątki, ale siedemnastu lat. Życie zostało przeżyte, bo wszyscy młodzi ludzie wiedzą, że w wieku siedemnastu lat życie już zostało przeżyte, czytane jak powieść na wpół dla dzieci. Wszystkie najgłębsze rany zostały już zadane, krwawią i powodują ostry ból. A blizny objęte kanonem dramatu klasycystycznego – trójcą czasu, miejsca i akcji – są jeszcze daleko. Cudownie jest też nie rozumieć, że wszystkie wydarzenia dzieją się za życia, na tej samej planecie i trwają dokładnie od narodzin aż do śmierci… „To jest test!” - szepczesz do siebie. A jedyną ważną rzeczą staje się pilne spotkanie ze starą wiśnią na przystanku tramwajowym 8. stacji Drogi Czarnomorskiej. Jest to logiczne, spójne i dlatego sprawiedliwe Autorze